Kassian Cephas
| Kassian Cephas | |
|---|---|
 | |
| Narození | 15. ledna 1845 Yogyakarta |
| Úmrtí | 16. listopadu 1912 (ve věku 67 let) Yogyakarta |
| Místo pohřbení | Yogyakarta |
| Povolání | fotograf |
| Děti | Sem Cephas |
| Ocenění | Honorary Medal of the Order of Orange-Nassau in gold (1901) |
 multimediální obsah na Commons | |
| Některá data mohou pocházet z datové položky. | |
Kassian Cephas nebo Kassian Céphas (15. ledna 1845 – 16. listopadu 1912) byl jávský fotograf ze dvora Yogyakartského sultanátu. Byl prvním domorodým obyvatelem Indonésie, který se stal profesionálním fotografem a na žádost sultána studoval u Hamengkubuwany VI (1855–1877). Poté, co se stal dvorním fotografem již v roce 1871, začal pořizovat portrétní fotografie členů královské rodiny a také na dokumentární snímky pro Nizozemský archeologický svaz (Archaeologische Vereeniging). Cephas byl oceněn za své příspěvky k ochraně kulturního dědictví Jávy prostřednictvím členství v Královském nizozemském institutu studií jihovýchodní Asie a Karibiku a čestnou zlatou medailí Řádu Orange-Nassau. Cephas a jeho manželka Dina Rakijah vychovali čtyři děti. Jejich nejstarší syn Sem Cephas pokračoval v rodinném fotografickém podnikání až do své vlastní smrti v roce 1918.
Životopis
Kassian Cephas se narodil v Yogyakartě jávskému páru Kartodrono a Minah. V mládí se stal žákem protestantské křesťanské misionářky Christiny Petronely Philips-Stevenové a následoval ji do nedalekého Bagelenu, Purworejo. Tam byl pokřtěn 27. prosince 1860 ve věku patnácti let a jako své křestní jméno přijal jméno Cephas, aramejský ekvivalent jména svatého Petra. Po křtu začal používat Cephas jako příjmení.[1]
Fotografická kariéra
Po Cephasově návratu do Yogyakarty na počátku 60. let 19. století začal studovat pod vedením Simona Willema Camerika, člena civilní milice a dvorního fotografa sultanátu Yogyakarta. Cephasovo studium bylo vedeno na žádost sultána Hamengkubuwana VI., který si všiml jeho talentu pro fotografování. Jmenovaným dvorním malířem a fotografem se stal již v roce 1871.[2]
Cephasovo studio se nacházelo ve druhém patře budovy, kde on a jeho žena bydleli na adrese Lodji Ketjil Wetan v Yogyakartě, nyní známé jako Major Suryotomo Street. Jeho fotografická firma nebyla jediná, která v této oblasti vznikla.[3] Kromě portrétní fotografie produkoval Cephas také mnoho snímků budov a starověkých památek. To zahrnovalo fotografie vodního hradu Taman Sari (1884) pro Královskou společnost věd a umění Batávské republiky.[4]
Profesionální práce
Jeho práce se poprvé objevila pro širší veřejnost v roce 1888 v publikaci In den Kedaton te Jogjåkartå od Isaäca Gronemana. Kniha obsahovala 16 kalotypových tisků umění hinduistických jávských tanců. Groneman chtěl vzbudit zájem o tuto kulturu v Nizozemsku a požádal sultána Hamengkubuwana VII o povolení, aby mohl Cephas fotografovat taneční scény. Publikaci původně připravil Královský nizozemský institut studií jihovýchodní Asie a Karibiku, ale vysoké náklady na kalotypové tisky donutily tento institut opustit. V souladu s technologickým pokrokem fotografie koupil Cephas v roce 1886 nový fotoaparát, který mu umožnil zachytit snímky časem 1/400 sekundy. To umožnilo fotografovat subjekty mnohem kratším časem a nemuseli setrvat několik okamžiků v klidu.[5] Tyto snímky byly často prezentovány jako dárky na rozloučenou evropským elitám, když opouštěly Yogyakartu před návrátem do Evropy, a nizozemským státním úředníkům.[6]
V roce 1889 Archeologická unie (Archaeologische Vereeniging) zahájila úsilí o studium a zachování památek hinduistické jávské civilizace na střední Jávě. Jedním z míst s vysokou prioritou v úsilí odboru byl hinduistický chrámový komplex Prambanan, součást většího celku připisovaného legendě o Loro Jonggrangovi. Cephas byl pověřen fotografováním místa, zatímco jeho nejstarší syn Sem kreslil profily budov a půdorysy. Groneman předložil fotografie a popisy vytvořené Cephasem Královskému institutu v roce 1891, ale kvůli vysokým reprodukčním nákladům nebyly zveřejněny až do roku 1893. Finální publikace obsahovala 62 kalotypů zobrazujících Prambanan a okolní chrámy.[6]
Cephas se také zasloužil o fotografování chrámového komplexu Borobudur poté, co jeho skrytou základnu objevil v roce 1885 první předseda svazu. Základna byla krátce odkryta v roce 1890, aby byla fotografována a poté znovu zakryta v roce 1891. Protože Cephas dostal od vlády pouze jednu třetinu původní dotace, nebyl schopen dokončit 300 fotografií, které byly vypočteny jako potřebné pro projekt. Každá fotografická deska by vyžadovala půl hodiny, aby se vyvolala suchým želatinovým procesem, celkem 150 hodin. Celkem bylo vyfotografováno pouze 160 segmentů reliéfů základny a byly pořízeny další čtyři fotografie, které poskytly celkový přehled o lokalitě. Série byla vydána o 30 let později Královským institutem v kalotypové sbírce.[6]
Mezinárodní uznání
Po dokončení projektu v Borobuduru byl Cephas jmenován „mimořádným členem“ Královské společnosti věd a umění Batávské republiky za své práce jako „fotograf a odborník na archeologii Indie“.[7] O několik let později byl nominován na členství v Královském institutu jako uznání jeho práce s Archeologickým svazem. Cephas přijal nominaci v dopise ze dne 15. června 1896. Později téhož roku fotografoval návštěvu thajského krále Chulalongkorna v Yogyakartě.[8] Jako projev vděčnosti mu král daroval pouzdro se třemi knoflíky zdobenými drahokamy.[9]
Groneman a Cephas spolupracovali naposledy v roce 1899 na zdokumentování čtyřletého připomenutí nástupu Hamengkunegary III. na trůn jako korunního prince sultanátu Yogyakarta. Příprava akce trvala jeden a půl roku a čtyřdenní divadelní představení denně navštívilo 23 000 až 36 000 diváků. Modrá sametová kniha pokrytá zlatem a diamanty pokrývající představení byla představena jako dárek u příležitosti svatby královny Vilemíny a prince Jindřicha Nizozemského v roce 1901. U příležitosti 21. narozenin Vilemíny později toho roku byl Cephas oceněn čestnou zlatou medailí Řádu Orange-Nassau za práci při zobrazování a zachování kulturního dědictví Jávy.[9]
Smrt a dědictví
Cephas odešel do fotografického důchodu kolem 60 let. Jen něco málo přes rok po smrti své manželky 16. září 1911 zemřel na nemoc ve věku 67 let. Rodinné fotografické podnikání skončilo o několik let později, když Sem Cephas 20. března 1918 zahynul při nehodě na koni. Všichni byli pohřbeni v Yogyakartě mezi trhem Beringharjo a oblastí Lodji Ketjil.[5] Jejich hroby byly v roce 1964 přesunuty na hřbitov Sasanalaya, východně od ulice brigádního generála Katamso, aby uvolnily místo pro nové budovy.[5] Ačkoli Cephas i jeho syn byli dokonalí dvorní fotografové, Cephas byl z nich nejdůležitější a byl prvním jávským člověkem (a tedy prvním domorodým Indonésanem), který se stal profesionálním fotografem.[5]
Osobní život
Cephas se v kostele v Yogyakartě 22. ledna 1866 oženil s Dinou Rakijah (nar. 1846), křesťanskou jávskou ženou a dcerou Soerobangso a Rad Rakemah.[1] Manželé vychovali jednu dceru a tři syny: Naomi (nar. 28. června 1866), Sem (nar. 15. března 1870), Fares (nar. 30. ledna 1872) a Jozefa (nar. 4. července 1881). Měli také syna jménem Jacob, který se narodil v roce 1868, ale zemřel ve stejném roce. Naomi se v roce 1882 provdala za nizozemského inženýra Christiaana Beema a páru se narodilo třináct dětí, z nichž osm dosáhlo dospělosti. Cephasův nejstarší syn Sem se stal fotografem a malířem v ateliéru svého otce.[3]
Galerie
Hamengkoe Boewono VII., sultán z Yogyakarty, 1885
Pangeran Aria Boeminata, bratr sultána Hamengkoa Boewona VII.
Ratoe Madoeretna, dcera sultána Hamengkoe Boewono VII.
Sultán Hamengkoe Buwono VII kráčí s nizozemským rezidentem (guvernérem) Yogyakarty, C. M. Kettingem Olivierem, Garebeg, výročí proroka Mohameda, kolem roku 1894
Lodjie Ketjilstreet, Yokyakarta
Představení Wajang kulit za doprovodu gamelanského orchestru
Jávská tanečnice ve dvorním kostýmu, studio kolem roku 1890
Dvorní tanečníci předvádějící serimpi
Pusaka (dědictví) dvora v Yogyakartě
Pajoen (deštník) z kratonu Yogyakarta (kolorováno)
Socha Chrámové stráže u severního vchodu do candi Sewu, střední Jáva
Chrámový komplex Prambanan s chrámy Brahma Shiva a Višnu
Chrám Tjandi Mendoet, reliéf v interiéru poblíž vchodu
Borobudur Relief O 101
Borobudur Relief O 123
Borobudur Relief O 149
Céphas u sochy Buddhy v Tjandi Mendoet
Odkazy
Reference
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Kassian Cephas na anglické Wikipedii.
- ↑ a b Knaap 1999, s. 6
- ↑ Knaap 1999, s. 7
- ↑ a b Knaap 1999, s. 8
- ↑ Knaap 1999, s. 10
- ↑ a b c d Knaap 1999
- ↑ a b c Knaap 1999
- ↑ Knaap 1999, s. 17
- ↑ Knaap 1999, s. 18
- ↑ a b Knaap 1999, s. 20
Literatura
- GUILLOT, Clude. Un exemple d'assimilation á Java: le photographe Kassian Céphas. Archipel. 1981, s. 55–73. ISSN 0044-8613. DOI 10.3406/arch.1981.1669. (francouzsky)
- KNAAP, Gerrit. Cephas, Yogyakarta: Photography in the Service of the Sultan. Leiden: Royal Netherlands Institute of Southeast Asian and Caribbean Studies, 1999. ISBN 978-90-6718-142-6. (anglicky)
- SOERJOATMODJO, Yudhi. Cephas, Yogyakarta: Photography in the Service of the Sultan. Redakce Knaap Gerrit. Leiden: Royal Netherlands Institute of Southeast Asian and Caribbean Studies, 1999. ISBN 978-90-6718-142-6. Kapitola The Transfixed Spectator: The World as a Stage in the Photographs of Kassian Cephas, s. 25–27. (anglicky)
Související články
- Isidore van Kinsbergen
- Historie fotografie
- Tassilo Adam, dvorní fotograf sultána VII
Externí odkazy
Obrázky, zvuky či videa k tématu Kassian Cephas na Wikimedia Commons - Kassian Cephas: Průkopnická fotografie z Nizozemské Indie
- Kassian Cephas pohledy na Javu, 1872-1896, Getty Research Institute, Los Angeles, č. 2002. R.40. Sbírka obsahuje 18 albuminových fotografií indonéských buddhistických chrámů v Borobuduru a Prambanamu od Kassiana Cephase.
Média použitá na této stránce
Hamengkoe Buwono VII sultan of Yogyakarta, in court dress
Negatief. Negatief waarop reliëf O 101 van de verborgen voet van de Borobudur te zien is. De verborgen voet van de Borobudur is de oorspronkelijke basis van het Buddhistische heiligdom dat rond 800 gebouwd is. In een latere fase van de bouw werd deze basis verborgen, waarschijnlijk om verzakking te verkomen. De verborgen voet loopt om het hele bouwwerk heen en bevat 160 reliëfs die tezamen de Mahakarmawibhangga verbeelden, een Mahayanistische tekst die de werking van de leer van Karma uiteenzet. Deze leerrede wordt aan Buddha toegeschreven en handelt over oorzaak en gevolg.
N.J. Krom en Th. van Erp duiden in hun standaardwerk over de Borobudur (Beschrijving van Barabudur (Den Haag: Martinus Nijhoff, 1920-1931)) de reliëfs van de verborgen voet aan als serie O. Op de reliëfs zijn voorbeelden van de theorie uitgebeeld: goede daden hebben goede gevolgen en slechte daden hebben slechte gevolgen. De reliëfs vallen in twee delen uiteen: O 1 tot en met O 117 verbeelden een aantal daden die leiden tot één en hetzelfde gevolg. De reliëfs O 118 tot en met O 160 tonen verschillende gevolgen van één oorzaak. De uiteenzetting van de leer begint bij de trap aan de oostzijde en ontrolt zich met de klok mee om het bouwwerk heen. De reliëfs moeten dan ook gelezen worden van rechts naar links.
Lange tijd was onbekend wat op de reliëfs van de verborgen voet stond afgebeeld. Hoewel de reliëfs al in 1885 waren ontdekt door Dr Ir J.W. IJzerman (1851-1932) kon de Franse geleerde Sylvain Lévi pas in 1929, op het zesde Congres van het Oostersch Genootschap, constateren dat het op de verborgen voet ging om een Buddhistische tekst: Mahakarmawibhangga. Lévi had in 1922 een manuscript uit 1411 met deze tekst ontdekt in Kathmandu, Nepal. De tekst bleek populair in de Burdhistische wereld te zijn en een aantal verwante teksten te hebben: twee Chinese werken, waarvan één vertaald was in 582 door Gautama Dharmaprajna en één tussen 980 en 1000 door T'ien si Tsai. Daarnaast bevat de Tibetaanse Kanjur twee werken met de titel Karmawibhangga. In 1933 publiceerde de archeoloog N.J. Krom een uitgebreide analyse van het Mahakarmawibhangga op de reliëfs van de bedolven voet. Hierin legt hij een relatie tussen de afbeeldingen op de reliëfs en de tekstpassages in het Mahakarmawibhangga.
De reliëfs O 101 tot en met O 108 bevinden zich aan de noordzijde van de Borobudur en hebben volgens N.J. Krom betrekking op de paragrafen twintig tot en met tweeëntwintig van het Mahakarmawibhangga: XX Wat is de daad, die een geboorte onder de goden van de sfeer der Begeerte ten gevolge heeft? Antwoord: de tien goede wegen van de daad, goed ten einde gebracht. Dat is de daad, die een geboorte onder de goden van de sfeer der Begeerte ten gevolge heeft. XXI Wat is de daad, die een geboorte onder de goden van de sfeer van de Vorm ten gevolge heeft? Antwoord: de tien goede wegen van de daad, goed ten einde gebracht, goed eigen gemaakt en op de meest voortreffelijke wijze vervolmaakt. Dat is de daad, die een geboorte onder de goden van de sfeer van de Vorm ten gevolge heeft. XXII Wat is de daad, die een geboorte onder de goden van de Vormloze sfeer ten gevolge heeft? Antwoord: de vier instellingen der meditatie van het vormloze, de categorie van de oneindigheid van de ruimte, de categorie van de oneindigheid van de kennis, de categorie van de oneindigheid van het niet, de categorie van inzicht en niet-niet-inzicht; deze instellingen van meditatie worden toegepast en vermenigvuldigd. Dat is de daad, die een geboorte onder de goden van de Vormloze sfeer ten gevolge heeft.
Op O 101 en O 102 treffen wij hemelvoorstellingen aan. Hemelvoorstellingen worden gekarakteriseerd door wensbomen, potten vol kostbaarheden onderaan de stam, en door twee kinnara's (wezens die half mens, half vogel zijn). Ook op andere plaatsen op het monument worden deze symbolen gebruikt om de hemel voor te stellen. Hemeltaferelen worden soms door de inscriptie 'swargga' aangeduid. De staande figuren van O 101b en de zittende met aureool op O 102b bevinden zich in een hemel. De oorzaak daarvan vinden we op O 101a: de aanbieding van een gift aan een brahmaan. Op O 102a zien we een predikende monnik en een uitdeling aan behoeftigen.
Op de linkertaferelen ontbreken de kinnara's en de hemelbomen, maar het lijkt Krom niet onwaarschijnlijk dat hier ook een hemel bedoeld is: we zien op O 103c naast een paleis of een tempel een persoon in groot ornaat tussen vrouwen die hem dienen. De groep op O 104c is voorzien van aureolen. O 104 a en op O 104b tonen een predikende monnik en een uitdeling. Op 104a is een gift van geschenken afgebeeld aan brahmanen. Op 104b zit een mediterende persoon tussen twee onafgewerkte bomen. Volgens Krom is het aannemelijk dat de beeldhouwer de hemelboom met kinnara's gereserveerd heeft voor de Kamawacara-goden. Hieruit volgt dat O 101 en O 102 bij paragraaf XX horen en de hemels van O 103 en O 104 bij de goden van Rupawacara van XXI. De grote moeilijkheid komt dan bij de goden van Arupyawacara van XXII, want het lijkt Krom uitgesloten dat deze wezens weergegeven kunnen worden in een vorm; men mag ze zelfs helemaal niet verwachten op reliëfs. Maar Krom meent dat op O 105 een poging is gedaan om aan te geven om de staat van vormeloosheid te bereiken; de vier monniken, die ieder in een afzonderlijke rotsnis zitten te mediteren zouden de vier samapatti's van de tekst vertegenwoordigen.
Op reliëf O 106 is de hoofdpersoon in groot ornaat afgebeeld met een aureool achter het hoofd. Achter zijn dienaren staat op het midden van het reliëf een boom; niet de gestileerde hemelboom, maar wel met de juwelenpotten aan de voet. O 106a geeft een huldebetuiging weer, onder andere met een tros bananen van een aantal monniken. De hoofdpersoon van O 107b heeft geen aureool, maar draagt wel groot ornaat. Ook hier staan juwelenpotten. O 107a toont een uitdeling van onder meer kleding. Reliëf O 108 begint met het geven van geschenken door rijk geklede personen. Op 108b is een persoon in groot ornaat te zien, die een afwerend gebaar maakt.
Voor deze taferelen weet Krom in de tekst geen behoorlijke verklaring te geven. (Uit: N.J. Krom, Het Karmawibhangga op Barabudur. Mededeelingen der koninklijke academie van wetenschappen, afdeeling letterkunde, deel 76, serie B, No. 8 (Amsterdam: Noordhollandsche Uitgevers-Maatschappij, 1933) 243-245).
Bronnen:
A.J. Bernet Kempers, Borobudur. Mysteriegebeuren in steen. Verval en restauratie. Oudjavaans volksleven (Wassenaar 1973/gewijzigde herdruk); Van Erp, Th., Krom, N.J., Beschrijving van Barabudur (Den Haag: Martinus Nijhoff, 1920-1931); N.J. Krom, Het Karmawibhangga op Barabudur. Mededeelingen der koninklijke academie van wetenschappen, afdeeling letterkunde, deel 76, serie B, No. 8 (Amsterdam: Noordhollandsche Uitgevers-Maatschappij, 1933).. Reliëf O 101 op de verborgen voet van de Borobudur
Negatief. Negatief waarop reliëf O 123 van de verborgen voet van de Borobudur te zien is. De verborgen voet van de Borobudur is de oorspronkelijke basis van het Buddhistische heiligdom dat rond 800 gebouwd is. In een latere fase van de bouw werd deze basis verborgen, waarschijnlijk om verzakking te verkomen. De verborgen voet loopt om het hele bouwwerk heen en bevat 160 reliëfs die tezamen de Mahakarmawibhangga verbeelden, een Mahayanistische tekst die de werking van de leer van Karma uiteenzet. Deze leerrede wordt aan Buddha toegeschreven en handelt over oorzaak en gevolg.
N.J. Krom en Th. van Erp duiden in hun standaardwerk over de Borobudur (Beschrijving van Barabudur (Den Haag: Martinus Nijhoff, 1920-1931)) de reliëfs van de verborgen voet aan als serie O. Op de reliëfs zijn voorbeelden van de theorie uitgebeeld: goede daden hebben goede gevolgen en slechte daden hebben slechte gevolgen. De reliëfs vallen in twee delen uiteen: O 1 tot en met O 117 verbeelden een aantal daden die leiden tot één en hetzelfde gevolg. De reliëfs O 118 tot en met O 160 tonen verschillende gevolgen van één oorzaak. De uiteenzetting van de leer begint bij de trap aan de oostzijde en ontrolt zich met de klok mee om het bouwwerk heen. De reliëfs moeten dan ook gelezen worden van rechts naar links.
Lange tijd was onbekend wat op de reliëfs van de verborgen voet stond afgebeeld. Hoewel de reliëfs al in 1885 waren ontdekt door Dr Ir J.W. IJzerman (1851-1932) kon de Franse geleerde Sylvain Lévi pas in 1929, op het zesde Congres van het Oostersch Genootschap, constateren dat het op de verborgen voet ging om een Buddhistische tekst: Mahakarmawibhangga. Lévi had in 1922 een manuscript uit 1411 met deze tekst ontdekt in Kathmandu, Nepal. De tekst bleek populair in de Burdhistische wereld te zijn en een aantal verwante teksten te hebben: twee Chinese werken, waarvan één vertaald was in 582 door Gautama Dharmaprajna en één tussen 980 en 1000 door T'ien si Tsai. Daarnaast bevat de Tibetaanse Kanjur twee werken met de titel Karmawibhangga. In 1933 publiceerde de archeoloog N.J. Krom een uitgebreide analyse van het Mahakarmawibhangga op de reliëfs van de bedolven voet. Hierin legt hij een relatie tussen de afbeeldingen op de reliëfs en de tekstpassages in het Mahakarmawibhangga.
Reliëf O 123 bevindt zich aan de noordzijde van de Borobudur en heeft volgens N.J. Krom betrekking op de paragrafen 52b, 53b, 59b, 60b en 61b van het Mahakarmawibhangga: LIIb Wanneer men afziet van de aanslag op het leven, gaan door het rijpen van die daad de kracht en de energie van de aarde niet teloor. LIIIb Wanneer men afziet van het nemen van wat niet gegeven is, ontstaan door het rijpen van die daad geen hagel, ratten, insecten, hongersnood enz. LIXb Wanneer men afziet van de begeerlijkheid komen door het rijpen van die daad oogsten enz. met vruchten voort. LXb Wanneer men afziet van de gewelddadigheid is door het rijpen van die daad de opbrengst goed en er komen geen bittere of hete vruchten en zaaisels op. LXIb Wanneer men afziet van het valse inzicht, komen door het rijpen van die daad de zaaisels niet op zonder vruchten of met heel kleine vruchten.
Reliëf O 123 heeft de inscriptie 'kusala' (goed). Dit is volgens Krom een aanwijzing dat aan de goede paden van de daad ook aandacht is besteed. O 123c geeft het veld met de goede oogst weer. We kunnen slechst gissen naar de verdiensten van de hoofdpersonen van de vorige taferelen. Op 123a zit iemand te praten met een aantal toehoorders, waaronder een paar brahmanen. Op O 123b wordt ook een gesprek gehouden binnen een omheining. Krom meent dat de enige mogelijkheid is dat de hoofdpersoon de gelukkige bezitter van het veld op O 123c is. De verklaring hiervoor is volgens hem dat de man zich, zoals de man op O 123a, onthoudt van één van de slechte dingen die in de paragrafen hierboven zijn opgenoemd.
(Uit: N.J. Krom, Het Karmawibhangga op Barabudur. Mededeelingen der koninklijke academie van wetenschappen, afdeeling letterkunde, deel 76, serie B, No. 8 (Amsterdam: Noordhollandsche Uitgevers-Maatschappij, 1933) 257-258).
Bronnen:
A.J. Bernet Kempers, Borobudur. Mysteriegebeuren in steen. Verval en restauratie. Oudjavaans volksleven (Wassenaar 1973/gewijzigde herdruk); Van Erp, Th., Krom, N.J., Beschrijving van Barabudur (Den Haag: Martinus Nijhoff, 1920-1931); N.J. Krom, Het Karmawibhangga op Barabudur. Mededeelingen der koninklijke academie van wetenschappen, afdeeling letterkunde, deel 76, serie B, No. 8 (Amsterdam: Noordhollandsche Uitgevers-Maatschappij, 1933).. Reliëf O 123 op de verborgen voet van de Borobudur
(c) Tropenmuseum, part of the National Museum of World Cultures, CC BY-SA 3.0
Repronegatief. Hofdansers dansen een serimpi
Photograph by Kassian Cephas of the stupas on the top of Borobudur, Central Java, Indonesia
Foto. Reliëf in het interieur van de tempel Tjandi Mendoet, achterin rechts bij de ingang.
Aerial photograph. Waringin trees along the road to Fort Vredeburg in Jogjakarta.
Foto. Pangeran Aria Boeminata, broer van sultan Hamengkoe Boewono VII
Wajangperformance with gamelanorchestra
A group of four srimpi, another category of court-dancers, performing a scene from the Putri Cina story in the Kraton. Each character is played by two dancers. The character at left is the Chinese princess Dewi Adaninggar who tries to kill her rival in love, princess Kelaswara. This picture is plate VIII of Isaäc Groneman's In den Kedaton te Jogjåkartå. (G. Knaap 1999)
Sultan Hamengkoe Buwono VII walks arm in arm with the resident of Yogyakarta, C. M. Ketting Olivier before his retinue from the ceremonial pendopo to the sitinggil to attend the parade of ceremonial troops on the occasion of Garebeg. Grebeg Mulud commemorates the birth of the prophet Mohammed - his anniversary.
Foto. De aan Brahma, Shiva en Vishnu gewijde tempels op de Candi Lara Jonggrang oftewel het Prambanan tempelcomplex
Foto. Een van de Rakshasa, de tempelwachtersbeelden, bij de noordelijke ingang van candi Sewu op Midden Java
An heirloom of the Sultan of Yogyakarta
Foto. Ratoe Madoeretna, dochter van sultan Hamengkoe Boewono VII
The ruins of the Panggung building on the former island Pulau Kenanga in the Tamansari section of the Kraton complex. The Tamansari water castle was originally meant to be a recreation-ground for the Sultan's family. (G. Knaap 1999)
Foto. De Lodjie Ketjilstraat te Djokjakarta.
The photographer K. Céphas at the Buddha sculpture in Tjandi Mendoet
A pajoeng from the craton of the Sultan of Yogyakarta
Studio picture of a young woman in dance pose from Yogyakarta
Negatief. Negatief waarop reliëf O 149 van de verborgen voet van de Borobudur te zien is. De verborgen voet van de Borobudur is de oorspronkelijke basis van het Buddhistische heiligdom dat rond 800 gebouwd is. In een latere fase van de bouw werd deze basis verborgen, waarschijnlijk om verzakking te verkomen. De verborgen voet loopt om het hele bouwwerk heen en bevat 160 reliëfs die tezamen de Mahakarmawibhangga verbeelden, een Mahayanistische tekst die de werking van de leer van Karma uiteenzet. Deze leerrede wordt aan Buddha toegeschreven en handelt over oorzaak en gevolg.
N.J. Krom en Th. van Erp duiden in hun standaardwerk over de Borobudur (Beschrijving van Barabudur (Den Haag: Martinus Nijhoff, 1920-1931)) de reliëfs van de verborgen voet aan als serie O. Op de reliëfs zijn voorbeelden van de theorie uitgebeeld: goede daden hebben goede gevolgen en slechte daden hebben slechte gevolgen. De reliëfs vallen in twee delen uiteen: O 1 tot en met O 117 verbeelden een aantal daden die leiden tot één en hetzelfde gevolg. De reliëfs O 118 tot en met O 160 tonen verschillende gevolgen van één oorzaak. De uiteenzetting van de leer begint bij de trap aan de oostzijde en ontrolt zich met de klok mee om het bouwwerk heen. De reliëfs moeten dan ook gelezen worden van rechts naar links.
Lange tijd was onbekend wat op de reliëfs van de verborgen voet stond afgebeeld. Hoewel de reliëfs al in 1885 waren ontdekt door Dr Ir J.W. IJzerman (1851-1932) kon de Franse geleerde Sylvain Lévi pas in 1929, op het zesde Congres van het Oostersch Genootschap, constateren dat het op de verborgen voet ging om een Buddhistische tekst: Mahakarmawibhangga. Lévi had in 1922 een manuscript uit 1411 met deze tekst ontdekt in Kathmandu, Nepal. De tekst bleek populair in de Burdhistische wereld te zijn en een aantal verwante teksten te hebben: twee Chinese werken, waarvan één vertaald was in 582 door Gautama Dharmaprajna en één tussen 980 en 1000 door T'ien si Tsai. Daarnaast bevat de Tibetaanse Kanjur twee werken met de titel Karmawibhangga. In 1933 publiceerde de archeoloog N.J. Krom een uitgebreide analyse van het Mahakarmawibhangga op de reliëfs van de bedolven voet. Hierin legt hij een relatie tussen de afbeeldingen op de reliëfs en de tekstpassages in het Mahakarmawibhangga.
Reliëf O 149 bevindt zich aan de oostzijde van de Borobudur en heeft volgens N.J. Krom betrekking op paragraaf 69 van het Mahakarmawibhangga: LXXII Welke zijn de tien goede eigenschappen van de gift van drinken? Antwoord: men heeft al zijn organen volledig; men is rustig van gelaat; men is rein van voorhoofd; men is zacht van huis; men redeneert goed samenhangend; men lijdt niet veel dorst; als men dorst heeft, verschijnt er water; men wordt niet herboren onder preta's; men heeft een rijke positie; men wordt herboren in hemels; men bereikt spoedig het Parinirwana. Zoals enz....Dit zijn de tien goede eigenschappen van de gift van drinken.
Deze paragraaf heeft betrekking op reliëfs O 148 en O 149. Boven reliëf O 148a staat de inscriptie 'pana(ka)' (drinken). We zien een aantal zittende mensen die water ingeschonken krijgen uit een vaas met een tuit. Op O 148b laat een rijke man met zijn gezin en personeel zien. Reliëf O 149 is een hemel, aangeduid met de inscriptie 'swargga'. Er staat een hemelboom met juwelenpotten en kinnara's (half mens, half vogel), maar ook een danseres met begeleidende muziek. (Uit: N.J. Krom, Het Karmawibhangga op Barabudur. Mededeelingen der koninklijke academie van wetenschappen, afdeeling letterkunde, deel 76, serie B, No. 8 (Amsterdam: Noordhollandsche Uitgevers-Maatschappij, 1933) 265-266).
Bronnen:
A.J. Bernet Kempers, Borobudur. Mysteriegebeuren in steen. Verval en restauratie. Oudjavaans volksleven (Wassenaar 1973/gewijzigde herdruk); Van Erp, Th., Krom, N.J., Beschrijving van Barabudur (Den Haag: Martinus Nijhoff, 1920-1931); N.J. Krom, Het Karmawibhangga op Barabudur. Mededeelingen der koninklijke academie van wetenschappen, afdeeling letterkunde, deel 76, serie B, No. 8 (Amsterdam: Noordhollandsche Uitgevers-Maatschappij, 1933).. Reliëf O 149 op de verborgen voet van de Borobudur